Historia wiatraka w Łęczu - Polska Izba Dziedzictwa Kulturowego

5 stycznia 2017 - Wysłane przez: A.Olszewska - W kategorii: Aktualności - No responses

„Około 1800 roku, na wzgórzu (zwanym później Mühlenberg – 146,8 n.p.m.) położonym na wschód od Łęcza, powstał pierwszy drewniany wiatrak typu holenderskiego. Budowniczym wiatraka był niejaki Böhnke, który wzniósł budowlę dla swojego syna – mistrza młynarskiego – Johanna. Młynarz zmarł nagle 17 kwietnia 1859 roku na zapalenie płuc. Wdowa po nim Anna Regina Böhnke chciała sprzedać wiatrak i przyległe grunty, co jednak udaremniła jej rodzina. Jeszcze w tym samym roku wdowa wyszła ponownie za mąż za młodszego od siebie Petera Kunza (*30.12.1834 Haselau, †18.11.1897 Trunz) z Haselau (Zajączkowo). Ślub odbył się 11 lipca w Łęczu. W dniu 26 listopada 1860 roku przyszedł na świat ich syn Johann August. Niestety, Anna Regina zmarła dwa lata później, więc tym razem młynarz musiał poszukać sobie drugiej żony. Została nią mieszkająca w Łęczu Florentine Dobrick (*15.o2.1836 Lenzen, †02.06.1926 Baumgart) córka Michaela Dobrick’a (* 06.12.1790 Pomehrendorf, † 01.09.1867 Lenzen) i Anny (*24.04.1796 Damerau,†15.02.1857 Lenzen) zd. Kuhn. Florentine urodziła w tym związku córkę Christine (*11.12.1864 Lenzen,†12.07.1945 Baumgart) *[12]. Peter Kunz przeniósł się z rodziną do Trunz (Milejewo), gdzie w 1867 roku zbudował nowoczesny młyn. W latach 1889-1895 pełnił funkcję naczelnika urzędu okręgowego (Amtsbezirk Trunz).

Dzierżawiony w Łęczu wiatrak podupadł. Młynarzem był niejaki Kämmer, który – jak mówiono – „więcej pił jak mielił„. Gospodarze prosili dawnego młynarza Kunza o powrót do Łęcza. Ten zgodził się przysłać tam swojego syna Johanna Augusta, który jednak porzucił młynarstwo na rzecz studiów medycznych – został okulistą. W tej sytuacji wiatrak prawie się rozleciał i straszył z daleka połamanymi śmigłami.

Wreszcie kupił go Michael Gottfried Johann Droese (* 12.12.1834 Succase?, †28.04.1908) *[13] z Suchacza za 27 000 marek. Nowy właściciel rozebrał wiatrak i w 1885 roku postawił nowy murowany, którego korpus zachował się do dzisiaj. Była to trzykondygnacyjna, murowana z cegły wieża/korpus usadowiona na planie koła z drewnianą czapą/hełmem, która mogła obracać się o 360 stopni, co pozwalało na ustawianie powierzchni (pokrytych płótnem) skrzydeł prostopadle do kierunku wiatru. Skrzydła wiatraka osadzone były na poziomym wale zamocowanym w przestrzeni drewnianego hełmu. Ruch obrotowy tego wału przenoszony był przez koło paleczne na ruch obrotowy pionowego wału. Ten z kolei przechodził przez wszystkie kondygnacje i napędzał wszystkie urządzenia młyna.

Kolejnym właścicielem był syn Michaela Droese – Gottfried (*23.12.1867,†01.1947) *[14]. Później wiatrak należał do restauratora Willego Wernera, który był prawdopodobnie ostatnim właścicielem do końca wojny. W 1945 roku wiatrak próbowali zniszczyć czerwonoarmiści – jednak masywna budowla oparła się próbie ognia.

*[12]Została żoną Gottfried’a Doberzinskiego z Trunz (Milejewo), z którym miała syna Ernsta (*1892) i córkę Annę (*1906).

*[13]Jedyny syn Michaela Droese (*02.08.1799 Trunz,†01.08.1861 Succase) i Anny Marii Popall (*30.01.1797 Succase,†05.09.1873 Succase). Żonaty z Henriette Florentine Grubnau (*04.04.1840 Zeyer,†24.04.1903) z którą miał dwóch synów Edwarda i Gottfrieda.

*[14]Gottfried Droese ożenił się z Justine Grubnau (*02.10.1875 Zeyer,†07.03.1955 Brema) z którą miał czwórkę dzieci: Erna, Fritz, Herbert, Kurt.”

źródło:

http://historia-wyzynaelblaska.pl/l-cze.html